Het zit er bijna op. Na enkele dagen doorgebracht te hebben in het mooie Lincoln, maak ik de balans op voor mezelf. Wat heeft het bezoek mij opgeleverd? Wat hebben wíj (als groep en als individu) kunnen brengen? Vragen, vragen...
Allereerst neem ik de ervaring van in het buitenland rondkijken mee. Het was een waardevolle ervaring, leerzaam, maar ook gewoon leuk. De sfeer is over het algemeen goed, de locals zijn vriendelijk en gastvrij, het weer werkt mee, de stad is mooi en BGU is een prettige campus om te verblijven. Wat ik ook meeneem is een waardering voor mijn medestudenten: allemaal betrokken en kundige professionals, en ook nog verdomd aardige mensen. Je leert elkaar beter kennen en deelt ervaringen en observaties; we reflecteren continu. Maar ook de bezoeken aan de verschillende scholen leveren iets op: nieuwe inzichten en ideeën. Sommige goed, sommige misschien minder goed, maar alles geeft in ieder geval stof tot nadenken. Het bezoek aan Sir Donald Bailey Academy maakte indruk: er werd met passie gesproken over de kinderen van een achterstandswijk en de, bijna heilige, plicht om deze kinderen te helpen naar een betere toekomst. Het doel lijkt de middelen te rechtvaardigen, zo lijkt het wel. De Nederlandse manier is het misschien niet; wij zijn meer van de consensus zoeken, polderen. Maar de resultaten zijn er wél naar...Zou de manier van de hoofdmeester hier, werken bij ons? Vragen, vragen...
Lincoln University Technical College: weer een voorbeeld van sterk leiderschap: de staf sprak vol bewondering over hun directeur, hun heldin. Een mooie school, met vlijtige leerlingen, met mooie apparatuur. Maar ik kreeg niet echt een beeld van hun didactisch model, hun pedagogisch manier van handelen. Een school die heel actief zichzelf promoot en contacten zoekt met het bedrijfsleven. Maar of het wat oplevert moet nog blijken. Vragen, vragen...
Op de campus van BGU: een speelse werkvorm met collega's uitproberen. Creatief, verrassend, anders! Ook een leuke manier om je medestudenten/collega's in actie te zien. Kan ik dit in de klas gebruiken? Werkt het voor mijn kinderen van niveau 3 en 4 en hebben mijn teamgenoten hier iets aan? Vragen, vragen...
En s'avonds weer de wandeling richting de stad, voor het avondeten: goed en niet duur. Maar vooral hele goede gesprekken. Diepgang. Reflectie (weer dat woord!). Vragen, vragen...vooral aan elkaar. Over elkaar.
Vandaag ook weer een goed gesprek gevoerd, dit keer met een leerling van Lincoln Christ Hospital College. Wat vindt zíj van de school? Wat gaat er goed, wat niet? Ze was eerlijk en open (er liep geen PR-dame, voorlichter of manager mee): een fijne school, met veel aandacht van hardwerkende docenten. Ze was blij om daar op school te zitten. Niet alleen omdat de school dichtbij haar huis was, maar ook omdat het een school met traditie was, met een groot saamhorigheidsgevoel. Met veel inbreng van leerlingen. Het was fijn om met haar te praten: even geen mooi-weer verhaal, maar gewoon het verhaal van een meisje van 17. Ik had nog veel meer vragen...maar helaas geen tijd meer.
Tenslotte: Lincoln College. Een ROC, zoals zovelen in Nederland. Een school die ook goede, hardwerkende leraren heeft. Met hart voor de zaak en verstand van zaken. Maar ook één die vooral bezig is met het bedrijfsleven de school binnen te halen. Een mooi verhaal heeft en mooie faciliteiten, commercieel denkt. Maar is dit een positieve ontwikkeling? Misschien ben ik gekleurd door mijn persoonlijke ervaringen: niet zo heel lang geleden was mijn eigen organisatie erg bezig met vastgoedzaken, werken als een bedrijf dat zoveel mogelijk winst moest maken. En hoe het met Amarantis (en met ROC-Leiden) is afgelopen, weten we ondertussen allemaal. Heeft deze school wél een balans gevonden tussen de belangen van de leerlingen en die van het bedrijfsleven? Gaan ze niet onze fouten herhalen, met mooie gebouwen en bedrijfjes binnenhalen? Vragen, vragen...
Of deze vragen beantwoord worden, weet ik niet. En ook niet of ik iets heb kunnen brengen; daarvoor ging alles te snel. Maar wat ik wel weet, is dat deze reis een mooie gelegenheid was voor boundary crossing als we meer tijd hadden gehad. En dat de Britse collega's hier hun werk met net zoveel toewijding, trots en plezier doen als wij. En terecht: het werk van een leraar is mooi, een ambacht. Niet voor iedereen weggelegd.
En misschien zijn de vragen niet allemaal te beantwoorden. Maar het daagt wel uit om kritisch te zijn, na te denken, te onderzoeken en te reflecteren.
Met andere woorden: Teacher leadership.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten