Donderdagavond 15 oktober 2015. De laatste avond.

Toch elke keer weer lastig, afscheid nemen. Ik voel het nu alweer aankomen. Ik vind het net als een maaltijd. Naarmate de tafel gedekt wordt en het eten steeds meer richting tafel gaat, stijgt mijn hongergevoel en zakt mijn geduld. De eerste happen gaan er het snelst in en pas na enkele happen is mijn trek dusdanig gestild dat ik de rust kan nemen om het wat rustiger aan te doen en stil te staan bij de maaltijd. Dan ga ik pas écht kijken, ruiken, proeven en letten op zaken als textuur. Nu, na vier dagen, kom ik pas in een goed kauwtempo, ga ik mijn weg vinden en kan ik gaan letten op overeenkomsten en verschillen tussen Engelse scholen onderling, Nederlandse scholen onderling en overeenkomsten en verschillen tussen wat ik dan ken van Nederlandse scholen en hun personeel en wat ik deze dagen heb gezien van Engelse scholen en hun personeel.

Morgenochtend is er nog het toetje. Hoewel mijn ogen nog steeds wel wat lekkers zien, is de grootste trek inmiddels wel weer gestild. Voor mij is de piek geweest... ik voel het afruimen en de afwas alweer aankomen: de terugreis en het uitpakken van de tas. De volgende (werk? studie?)week komt er alweer aan.

Thuis en in mijn team zullen ze ongetwijfeld vragen hoe het was én ze zijn ongetwijfeld benieuwd of ik nog wat voor hen heb meegenomen. Dat was dan ook onze expliciet geformuleerde opdracht aan de groep na het bezoek van vanmiddag: wat neem je mee voor jezelf, voor je team en voor je school? Om de opdracht iets meer diepgang te geven en om wat verder te komen dan de fysieke tas met snuisterijen, zijn deze vragen aangevuld met de andere kant van de ontmoeting: wat zou je deze school willen geven aan kennis en/of inzichten vanuit jezelf, vanuit je team en vanuit je school?

Dat laatste dwingt om expliciet te maken wat ik natuurlijk altijd al doe bij ontmoetingen: wat hebben jij en ik gemeenschappelijk en wat zijn onze verschillen? Wat kan en wil ik van je leren en is er iets wat je van mij kunt leren? En vooral: worden wij vriendjes omdat we veel gemeenschappelijk hebben? Het tekenen van een Venn-diagram was dus ook een optie geweest als reflectiemiddel.

Verder kwam als idee voor een reflectiekader de activiteitssystemen van Engeström nog even langs, maar ik vind de ontmoetingen te vluchtig om van boundary crossing te kunnen spreken. Zelfs het begrip transfer is denk ik nog te veel eer; ik denk niet dat ik na deze eerste kennismakingen met deze activiteitssytemen nieuwe vaardigheden heb opgedaan die ik kan gebruiken in mijn eigen werksfeer.
Wel heb ik als souvenir nieuwe invalshoeken op werk in mijn tas zitten: ik heb verschillende leiderschapsstijlen gezien, verschillende leerdoelen en verschillende fysieke leeromgevingen. Dat kan ik aan mijn team binnen het Nova College geven, over twee weken.

Voor thuis heb ik stukken fudge, Cadbury-repen en ander typisch Engels superfood meegenomen .... ook voor na de afwas...